Wspierajcie świętych w potrzebach, okazujcie gościnność. (Rzymian 12:13)
Duchowy dar gościnności to zdolność do przyjmowania obcych i zabawiania gości, często we własnym domu, z wielką radością i życzliwością, tak że stają się przyjaciółmi. Gościnność powinna być okazywana własnej rodzinie (1 Tym 5:8), przyjaciołom (Przypowieści 27:10), chrześcijanom (Galacjan 6:10), obcym którzy mogą nie być chrześcijanami (Kapłańska 19:34).
Ludzie ci mają “otwarty dom” do którego każdy może przyjść z wizytą. Ten dar jest często połączony z naturalnym talentem dekorowania wnętrz, gotowania, planowania wydarzeń. Ważnym jest aby gościnność nie była okazywana fałszywym nauczycielom i im podobnym, którzy są zagrożeniem (2 Jana 10-11).
Jezus spędzał czas zaprzyjaźniając się z odrzutkami społeczeństwa (Mateusza 11:19), często jadł ze Swoimi uczniami, i powitał nas w Bożej rodzinie, która zawiera w sobie wieczny dom (Jana 14:2) i wieczne przyjęcie (Izajasza 25:6-9; Objawienia 19:6-9). Starsi i pastorzy mają przykaz praktykowania gościnności (1 Tym 3:2; Tytusa 1:8). Piotr cieszył się gościnnością Szymona (Dzieje 9:43) i Korneliusza (Dzieje 10:48). Paweł był gościem Lidii (Dzieje 16:15) i więziennego strażnika w Filipii (Dzieje 16:34).