Apostoł Paweł opisuje porządek w jakim błogosławieństwa zbawienia przychodzą na chrześcijan kiedy pisze w Liście do Rzymian 8:30 “a których przeznaczył (predestynował), tych i powołał, a których powołał, tych i usprawiedliwił, a których usprawiedliwił, tych i uwielbił.” Omówiliśmy już predestynację, teraz przedyskutujemy inne aspekty z tego wersetu.
Powołanie do jakiego odnosi się apostoł Paweł w Liście do Rzymian 8:30 nie jest tym typem “powołania” na które powołują się ludzie argumentując wybór danej kariery lub decyzji by zostać członkiem jakiejś organizacji czy kościoła. Zamiast tego, to powołanie jest związane z tymi którzy byli “predestynowani” i stali się “usprawiedliwieni”. Oznacza to, że jest to powołanie które jest wyłącznie dla tych którzy są wierzącymi w Jezusa.
Ten rodzaj powołania jest wezwaniem od króla wszechświata; to jest wezwanie którego nie można odrzucić, i przynosi ono pożądaną odpowiedź w ludzkich sercach. To powołanie jest dziełem Boga Ojca, przemawiającego przez ludzkie zwiastowanie ewangelii, przez którą wzywa on ludzi do siebie w taki sposób, że odpowiadają oni przez wiarę która zbawia. Ponieważ to powołanie pochodzi od Boga i zawsze kończy się wiarą która zbawia, nazywane jest czasem skutecznym powołaniem.
Kiedy Bóg wzywa ludzi w ten potężny sposób, wzywa ich “z ciemności do cudownej swojej światłości” (1 Piotra 2:9); wzywa ich “do społeczności Syna swego” (1 Koryntian 1:9; Dzieje 2:39) i “powołuje do swego Królestwa i chwały” (1 Tesaloniczan 2:12; 1 Piotra 5:10; 2 Piotra 1:3). Ludzie którzy zostali powołani przez Boga by należeć do Jezusa Chrystusa (Rzymian 1:6 ESV). Są powołani by być świętymi (Rzymian 1:7; 1 Koryntian 1:2) i przyjść do pokoju, (1 Koryntian 7:15; Kolosan 3:15), wolności (Galatów 5:13), nadziei (Efezjan 1:18; 4:4), świętości (1 Tesaloniczan 4:7), okazywania cierpliwości w cierpieniu (1 Piotra 2:20-21; 3:9), i wiecznej chwały (1 Tymoteusza 6:12).
Jest też szersze zrozumienie “powołania” które odnosi się do każdego głoszenia ewangelii do każdego, bez rozróżnienia czy odpowiedzą czy nie. W odróżnieniu od skutecznego powołania, jakie zawsze przynosi odpowiedź, możemy ogólnie mówić o “powołaniu ewangelii”, które jest skierowane do wszystkich ludzi, i jest czasem określane jako zewnętrzne powołanie albo ogólne powołanie.
Powołanie ewangelii jest realizowane przez ludzkie głoszenie ewangelii. Paweł wyjaśnia to w 2 Liście do Tesaloniczan 2:14, kiedy pisze do wierzących że ich powołanie od Boga zrealizowało się przez “naszą ewangelię” - to jest, ewangelię jaką Paweł i inni im głosili. Dlatego właśnie ważnym jest abyśmy odważnie głosili przesłanie ewangelii, ufając że Bóg, przez swoje skuteczne powołanie, sprawi w życiu naszych słuchaczy to co zrobił z Lidią z Dziejów Apostolskich 16:14 “Pan otworzył serce, tak iż się skłaniała do tego, co Paweł mówił.”
Nie każde głoszenie ewangelii jest skuteczne. Zadaniem wierzących jest wyjaśniać przesłanie ewangelii; zadaniem Boga jest uczynienie tego przesłania lub powołania skutecznym.
Są trzy kluczowe elementy które powinny być częścią każdego głoszenia ewangelii: wyjaśnienia faktów dotyczących zbawienia; zaproszenie do osobistej odpowiedzi Chrystusowi w pokucie i wierze; obietnica przebaczenia i wiecznego życia.
Podstawowe fakty dotyczące zbawienia to: 1. Wszyscy ludzie zgrzeszyli (Rzymian 3:23) 2. Karą za nasz grzech jest śmierć (Rzymian 6:23) 3. Jezus Chrystus umarł by zapłacić karę za nasze grzechy (Rzymian 5:8)
Nie wystarczy jednak zwykłe przedstawienie tych faktów. Musimy też zaprosić do osobistej pokuty i wiary w tą dobrą nowinę. Jedno z takich zaproszeń, choć wypowiedziane dawno temu przez Jezusa znajduje się w Ewangelii Mateusza 11:28-30 do dzisiaj pozostaje aktualne: “Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest miłe, a brzemię moje lekkie.”
Tym którzy odpowiedzą wiarą na wezwanie ewangelii, Bóg obiecuje że ich grzechy będą przebaczone i że doświadczą wiecznego życia z samym Bogiem. “Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny” (Jana 3:16). Tak jak Jezus powiedział w Ewangelii Jana 6:37, “Wszystko, co mi daje Ojciec, przyjdzie do mnie, a tego, który do mnie przychodzi, nie wyrzucę precz.”
Po zaproszeniu do odpowiedzenia na ewangelię, Bóg musi sprawić zmianę w sercu osoby zanim on lub ona będzie w stanie odpowiedzieć wiarą. Ta zmiana, tajemnicze działanie Boga w którym wkłada nowe duchowe życie w nas, jest nazywana odrodzeniem. Nie mamy w tym udziału. To jest całkowicie i kompletnie dzieło samego Boga.
Ta zmiana serca jest opisana w Księdze Ezechiela 36:26 “I dam wam serce nowe, i ducha nowego dam do waszego wnętrza, i usunę z waszego ciała serce kamienne, a dam wam serce mięsiste.”
To natychmiastowe wydarzenie zmienia wszystko. To w których się ono zdarzy są, w słowach 2 Listu do Koryntian 5:17, “nowym stworzeniem”, gdzie “stare przeminęło i wszystko stało się nowe.” Ta zmiana, chociaż nie zawsze od razu widoczna, skutkuje zmienionym sercem prowadzącym do transformacji charakteru prowadzącym do przemienionego życia. Wszystkie obszary życia są zmienione. Odrodzona osoba powinna mieć nową miłość do Boga i ludzi (Mateusza 22:37-40), wypływającą z serca chęć do spełniania Bożych przykazań (Jana 14:15), i cechy podobne do charakteru Chrystusa, które apostoł Paweł nazywa owocami Ducha (Galatów 5:22-23).
Kiedy Bóg wezwał osobę przez skuteczne powołanie i zmienił jej serce przez odrodzenie, niezbędną odpowiedzią jest pokuta i wiara. Ale ponieważ wezwanie ewangelii, jest osobistym wezwaniem, wymaga osobistej odpowiedzi. Ta chętna, osobista, indywidualna odpowiedź na wezwanie ewangelii, w której osoba szczerze żałuje za swoje grzechy i pokłada ufność w Chrystusie ku zbawieniu, nazywa się nawróceniem.
Zwykła wiedza i zgadzanie się z faktami o zbawieniu jakie wymieniono powyżej to nie wszystko. Prawdziwa zbawcza wiara, chociaż zawiera wiedzę (wiedzę o faktach o zbawieniu) i zgadzanie się (zgadzanie się z faktami że są prawdą), wymaga również zaufania. Dlatego, ten kto ma zbawczą wiarę przeszedł od dowiadywania się o Jezusie do wierzenia że to co mówi Jezus jest prawdą, i od wierzenia że te rzeczy są prawdą do wierzenia Jezusowi dla przebaczenia grzechów i wiecznego życia z Bogiem. Jeżeli mam prawdziwą zbawczą wiarę, nie tylko po prostu wierzę w fakty o Jezusie; ale zamiast tego osobiście ufam Jezusowi że mnie zbawi. Biblia używa silnego języka by opisać to osobiste zaufanie: nie tylko musimy po prostu “wierzyć Jezusowi” (to jest, wierzyć że to co mówi jest prawdziwe), ale musimy “wierzyć w niego” (to jest, osobiście mu zaufać i na nim polegać): “Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny” (Jana 3:16).
To zaufanie ma w sobie dwa aspekty: pokutę i wiarę. Apostoł Paweł wzywał “do upamiętania się przed Bogiem i do wiary w Pana naszego, Jezusa” (Dzieje 20:21). Autor Listu do Hebrajczyków mówi że pierwsze dwa elementy podstawowego chrześcijańskiego nauczania są o “odwróceniu się od martwych uczynków” i o “wierze w Boga” (Hebrajczyków 6:1). Pokuta oznacza świadomą decyzję by odwrócić się od swoich grzechów, a wiara oznacza zwrócenie się do Chrystusa po przebaczenie tych grzechów. Ten rodzaj wiary jest przyznaniem się, że nie możesz sam siebie zbawić i jednocześnie wyrażeniem wiary że Chrystus może.
Pokuta i wiara są tak naprawdę dwoma stronami tego samego medalu. Kiedy szczerze porzucam mój grzech, zwracam się wtedy w wierze do Chrystusa, ufając tylko niemu po zbawienie. Ta pierwsza pokuta i wiara jest wzorem nieustającego stanu serca, które pokutuje i wierzy przez resztę chrześcijańskiego życia. Jak mówi apostoł Paweł w Liście do Kolosan 2:6 “Jak więc przyjęliście Chrystusa Jezusa, Pana, tak w Nim chodźcie.”
(Dr Wayne Grudem)