Kalwinizm w swoim poglądzie na predestynację naucza, że Boży dekret o wybraniu był wydany przed Upadkiem i wobec Upadku (ang. in light of the Fall).
Dlaczego to jest ważne? Ponieważ kalwiński pogląd predestynacji zawsze akcentuje łaskawy charakter Bożego odkupienia. Kiedy Bóg predestynuje ludzi do zbawienia, On predestynuje ludzi do zbawienia o których On wie, że naprawdę tego zbawienia potrzebują. Potrzebują zbawienia ponieważ są grzesznikami w Adamie, a nie ponieważ On zmusza ich do bycia grzesznikami. Kalwinizm widzi grzech Adama jako wykonany z jego własnej ludzkiej wolnej woli, nie z boskiego przymuszenia.
Podkreślmy, Bóg wiedział przed Upadkiem, że z pewnością Upadek będzie miał miejsce, więc podjął działanie by niektórych odkupić. On ustanowił Upadek w sensie, że na niego dozwolił, ale nie w sensie że wybrał by go wywołać. Jego predestynująca łaska jest łaskawą dokładnie dlatego, że On wybrał ludzi o których wiedział wcześniej, że będą oni duchowo martwi.
Bóg wyposażył człowieka w swobodę wyboru, tak że ani z przymusu zewnętrznego, ani z wewnętrznej potrzeby człowiek nie jest przymuszony do czynienia dobra lub zła.
W stanie niewinności człowiek - Adam i Ewa - miał swobodę i zdolność, aby chcieć i czynić to, co byłoby dobre i przyjemne dla Boga. Jednak będąc chwiejny, mógł upaść w nieprawość.
Konsekwencją upadku w stan grzechu było to, że człowiek utracił całą zdolność czynienia jakichkolwiek duchowo dobrych uczynków, które towarzyszą zbawieniu. Jako człowiek naturalny, jest on martwy w grzechu i całkowicie przeciwny temu, co dobre. Dlatego też nie jest w stanie o własnych siłach nawrócić się do Boga, ani nawet przygotować się do nawrócenia się do Boga.
Gdy Bóg nawraca grzesznika i wyprowadza go z grzechu w stan łaski, uwalnia go od jego naturalnych więzów grzechu i jedynie przez swoją łaskę umożliwia mu, aby chciał i czynił to, co jest duchowo dobre. Jednak pewne zepsucie pozostaje w grzeszniku. Tak więc jego wola nigdy nie będzie w pełni doskonała i poddana temu, co dobre, ponieważ ma skłonność do złego.
Dopiero wtedy, gdy wejdzie w stan chwały, człowiek będzie zdolny do tego, by w swej całkowitej i doskonałej wolności pragnąć tylko i wyłącznie dobra.