"Po swym zmartwychwstaniu, wczesnym rankiem w pierwszy dzień tygodnia, Jezus ukazał się najpierw Marii Magdalenie, z której przedtem wyrzucił siedem złych duchów. Ona poszła i oznajmiła to Jego towarzyszom, pogrążonym w smutku i płaczącym. Ci jednak, słysząc, że żyje i że ona Go widziała, nie dali [temu] wiary. Potem ukazał się w innej postaci dwom spośród nich na drodze, gdy szli do wsi. Oni powrócili i obwieścili pozostałym. Lecz im też nie uwierzyli. W końcu ukazał się samym Jedenastu, gdy siedzieli za stołem, i wyrzucał im brak wiary oraz upór, że nie wierzyli tym, którzy widzieli Go zmartwychwstałego. I rzekł do nich: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Te zaś znaki towarzyszyć będą tym, którzy uwierzą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, a ci odzyskają zdrowie. Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły." Ewangelia Marka 16:9-20
Niektóre starożytne manuskrypty Ewangelii Marka zawierają te wersety, a inne nie, co stanowi zagadkę dla naukowców specjalizujących się w historii tych manuskryptów.
Tego dłuższego zakończenia nie ma w kilku starych i wiarygodnych greckich manuskryptach (szczególnie, w Sinaiticus i Vaticanus), a także wielu wczesnych łacińskich, syryjskich, armejskich i gruzinskich manuskryptach. Wcześni ojcowie kościoła (np. Orygenes i Klemens Aleksandryjski) zdają się nie znać tych wersetów. Euzebiusz i Hieronim stwierdzają, że tego fragmentu nie ma w większości manuskryptów dostępnych w ich czasach. A niektóre manuskrypty zawierające wersy 9-20 wskazują że w starszych brak tej części. Z drugiej strony, niektóre wczesne i wiele późniejszych manuskryptów (takich jak manuskrypty znane jako A, C i D) zawierają wersy 9-20, a wielu ojców kościoła (jak Ireneusz) najwyraźniej znało te wersety.
Jeśli chodzi o same wersety, to zawierają różne greckie słowa i zwroty niespotykane u Marka, są też różnice stylistyczne. Wedłu wielu to pokazuje że wersety 9-20 są późniejszym dodatkiem.
W wielu tłumaczeniach Pisma Swietego, edytorzy zawarli tą sekcję w nawiasach, pokazując swoje wątpliwości co do oryginalnego autorstwa tej części przez Marka, ale także rozpoznając długą historię akceptacji tego tekstu w kościele.
Zawartość wersetów 9-20 jest najlepiej wyjaśniona przez odniesienie do innych fragmentów w Ewangeliach i reszcie Nowego Testamentu. Większość zawartości można znaleźć w innych miejscach, i żaden punkt doktryny nie jest naruszony przez brak lub obecność wersetów 9-20. Ze szczególnym odniesieniem się do wersu 18, nie ma nakazu by podnosić węże lub śmiertelne trucizny; jest tylko obietnica ochrony podobna do tej z innych części Nowego Testamentu (zobacz Dzieje 28:3-4; Jakub 5:13-16).
Podsumowując, wersety 9-20 powinny być czytane z ostrożnością.